Ben Şimdi Büyüdüm mü?

Babam, son dört senedir otobanda araba kullanmayı neredeyse bıraktı. Zaten araba sürmeyi sevmezdi ama artık mümkün olsa her yere yürüyerek gidecek. Bir kaç gün önce, ben kullanamayacağım için, şöförlüğümü yapması gerekti. Bir hazırlıklar, bir endişeler... Görmen lazım... Kararlaştırdığımız günden bir hafta önce, havanın o gün nasıl olacağını sormaya başlayarak, seninle pratik yapalım mı ilk önce’ye kadar uzanan geniş bir yelpazeye yayıldı düşünceleri... Benim ise bu deneyimden aklımda kalan iki cümle var: Doğru şerittesin ve hızlan baba.

Elden ayaktan düşmek diye bir deyim vardır; mutlaka duymuşsundur. Ben onu her duyduğumda, Anneannem’in “iki gün yatak, üçüncü gün toprak” diyen sesi ile yatalak olmak geliyor aklıma. Nedense hiç ama hiç, psikolojik olarak elden ayaktan düşmek öğretilmemiş bana. Belki böylesine bir düşkünlüğe hiç müsade edilmediği için, belki de bir insanın bedeninin bağlanıp, hareketinin engellenmesi mümkün olmasına rağmen zihnine bunu yapmak o kadar kolay olmadığı için. Bir insanı psikolojik olarak atıl kılmak, yıllarca süren ve temeli sağlam olmayan alanlarda manipülasyonlar gerektiriyor.

Bana bisiklete binmeyi öğretirken, “korkma, tutuyorum ben seni” diyen babam; on altı sene önce ehliyet almam için çok küçük olduğumu düşünen babam; çalışmayan arabanın direksiyonuna geçtiğimde hüngür hüngür ağlamamak için dudaklarımı ısırırken “hadi çalıştır” diyerek yüreklendiren babam; “sen yanımda ol, biraz sürmeye alışayım” diyen babam... Eli ayağı tutan, refleksleri hala iyi olan babam ve artık psikolojisi hızlı ve bilmediği yollarda araç kullanmaya elverişli olmadığı için benden yardım bekleyen babam... Hepsi de canım babam... Ben çocuk, o babam.

Hani insan anne babasının gözünde hep çocuk kalırmış ya, peki çocuğun gözünde neden annesi babası hep ebeveyn olarak kalamıyor acaba? Belki de hayat denilen çan eğrisinin tırmanan kısmını onlar göz ardı edebildiklerinden ama biz düşüşünü görmemezlikten gelemediğimizdendir.
Hep öyle olur zaten. Hatayı bile anne baba görmez, affeder, yok sayar; çocuk ise asla unutmaz ve gözüne gözüne sokar.

Biraz daha yavaş gidersen çarpılacağız, hızlan baba...

D.T.