Ölene Kadar Yaşamak Lazım

Ölene Kadar Yaşamak Lazım

Bazı insanların yaşamayı sadece hayal ettiği özgürlüğe sahip olduğumu bir kez daha, bir kadın sayesinde, hatırladım bugün. Hayır, hemen ağzını köpürte köpürte “Amerika’da yaşıyorsun!” deme. Çok temel özgürlüklerden bahsediyorum. Canın istemediği için temizlik yapmamak gibi bir özgürlük mesela. Ya da akşam eve geç gidersem, ne kadar çok kızarlar ve evdekilerin bana geri dönüşü ne olur diye düşünmediğin bir özgürlük. Oysa bugün o kadına sorduğum soruyu sorarken çok farklı ve uçuk hayallerini cevap olarak beklemiştim ben. O ise hayattan çok basit/temel şeyler istediğini söyledi.

Sonra bir başka kadın sayesinde, hayatın bana sunduğu elin çok daha kötü olabileceğini hatırladım bugün. Ms. D’nin haberi geldi. Önce, öldü sandım. Sayfaya bakamadım, telefona bile dokunamadım. Son on senesi geçti gözümün önünden. Kaç defa hastaneye yatıp, kaç defa kesilip biçildiği ve hala tırnaklarıyla hayata tutunduğu geldi aklıma. Ne kadar gerçek dostlar biriktirdiği geldi. Kimin şu hayatta ona böbreğini verecek kadar güzel dostları var? Çok fazla kişinin olmadığını düşündüm. Ben sonunda dinlenecek diye düşünüp, telefonu alıp haberi okumaya koyuldum ve gördüm ki hala, bütün istatistiklere rağmen, hayatta. Onlarca kez “vaktin kalmadı” denilerek hastaneden eve gönderilmesine rağmen, hala gülerek “son kullanma tarihimin geçtiğini söylüyorlar” deyip gülecek, röportaj verebilecek kadar hayat dolu.

Bu iki kadın, ufak çaplı silkelediler beni. Bir süredir suratım asıkmış. Suratım asık hissettiğimi biliyordum da yüzüme de yansıyormuş demek ki, saklayamamışım. Kıymet bilmeli insan… Gece gökyüzündeki yıldızlara özgürce bakabiliyor olmasının, bir makinaya bağlı yaşamıyor olmasının, yapmak istemediği bir şeye “yapmak istemiyor” diyebilecek kudrete sahip olmasının, ölümlü olduğunun her gün hatırlatılmıyor olmasının tadına varmalı.
Kendime verdiğim sözleri hatırlamak adına ve bir kez daha… Ölene kadar yaşamak lazım…

D.T.